Βίλατζ Ποτέμκιν

«Ο κόμπος άρχισε να λύνεται όταν βρέθηκα με μια κάμερα στα χέρια. Ένιωσα σαν να βρήκα ένα μέλος μου που είχα χάσει χωρίς να το καταλάβω. Αποκατάσταση. Αυτό μου έδωσε η κάμερα. Έναν τρόπο να φιλτράρω την εμπειρία μου για να μπορέσω να την αξιοποιήσω. Με αυτό το εργαλείο αυτογνωσίας στα χέρια άρχισα να ξανακάνω τα ίδια ερωτήματα αλλιώς. Για τη χρήση ναρκωτικών. Για τη σχέση μου με τους ανθρώπους. Για τα επώδυνα αντίο και τους παρατεταμένους αποχωρισμούς. Ο κύκλος άρχισε να διευρύνεται, να ανοίγει σε αντίστοιχες αφηγήσεις άλλων. Η αποκλειστικότητα που διεκδικούσα για τον εαυτό μου μαλάκωσε. Σταμάτησα να είμαι η ιστορία μου και άρχισα να γίνομαι ο αφηγητής της...»

Η ταινία του Δομίνικου Ιγνατιάδη έκανε πρεμιέρα στο 19ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ της Θεσσαλονίκης και κέρδισε το βραβείο της Πανελλήνιας Ενωσης Κριτικών Κινηματογράφου. Αναδεικνύει τις ιστορίες έξι ανθρώπων, συμπεριλαμβανομένου και του ίδιου, για την απεξάρτηση από την ηρωίνη και «ξεναγεί» τον θεατή σε μια άλλη Αθήνα, που πολλοί αποφεύγουν να δουν. «Καθαροί» πια, οι άνθρωποι μιλούν στην κάμερα για τα βιώματά τους γύρω από την εξάρτηση, τις παγιωμένες απόψεις, τους κατασκευασμένους κοινωνικούς μύθους και την απουσία ενός πραγματικού Κράτους Πρόνοιας.